Velikodušne papine narudžbe učinile su Rim magnetom za skulptore u Italiji i širom Evrope. Oni su ukrašavali crkve, trgove i, rimski specijalitet, popularne nove fontane koje su oko grada stvorile pape. Stefano Maderna (1576–1636), porijeklom iz Bisonea u Lombardiji, prethodio je Berninijevom djelu. Karijeru je započeo izrađujući umanjene kopije klasičnih djela u bronzi. Njegovo najveće delo velikih razmera bila je statua Svete Cecile (1600., za crkvu Svete Cecilije u Trastevereu u Rimu. Svečevo telo leži ispruženo, kao da je u sarkofagu, izazivajući osećaj patosa.[9] ]

Još jedan rani važan rimski vajar bio je Francesco Mochi (1580–1654), rođen u Montevarchiju, blizu Firence. Napravio je proslavljenu bronzanu statuu konjanika Aleksandra Farnesea za glavni trg u Pjaćenci (1620–1625) i živopisnu statuu Svete Veronike za baziliku Svetog Petra, toliko aktivnu da se čini da će iskočiti iz niše.[9] ]

Ostali značajni talijanski barokni kipari su Alessandro Algardi (1598–1654), čija je prva velika narudžba bila grobnica pape Lava XI u Vatikanu. Smatrali su ga Berninijevim rivalom, iako je njegov rad bio sličan stilom. Njegova druga velika djela uključuju veliki izvajani bareljef legendarnog susreta između pape Lava I i Atile Huna (1646–1653), u kojem je papa uvjerio Atilu da ne napada Rim.[10]

Flamanski vajar François Duquesnoy (1597–1643) bio je još jedna važna ličnost italijanskog baroka. Bio je prijatelj slikara Pussena, a posebno je bio poznat po svojoj statui Svete Suzane u Santa Maria de Loreto u Rimu i statui Svetog Andrije (1629–1633) u Vatikanu. Imenovan je za kraljevskog vajara Luja XIII od Francuske, ali je umro 1643. tokom putovanja od Rima do Pariza.[11]

Najznačajniji vajari u kasnom periodu bili su Niccolo Salvi (1697–1751), čije je najpoznatije djelo bilo dizajn fontane di Trevi (1732–1751). Fontana je sadržavala i alegorijska djela drugih istaknutih talijanskih baroknih vajara, među kojima su Filippo della Valle Pietro Bracci i Giovanni Grossi. Fontana je u svoj svojoj veličini i bujnosti predstavljala završni čin italijanskog baroknog stila.[12]