Južna Holandija, koja je ostala pod španskom, rimokatoličkom vlašću, odigrala je važnu ulogu u širenju barokne skulpture u severnoj Evropi. Rimokatolička kontrareformacija je zahtijevala da umjetnici stvaraju slike i skulpture u crkvenom kontekstu koje bi govorile nepismenim, a ne dobro upućenima. Kontrareformacija je naglašavala određene točke vjerske doktrine, zbog čega je određeni crkveni namještaj, kao što je ispovjedaonica, dobio sve veći značaj. Ovaj razvoj događaja izazvao je nagli porast potražnje za vjerskim skulpturama u južnoj Holandiji.[17] Ključnu ulogu odigrao je briselski vajar François Duquesnoy koji je veći dio svoje karijere radio u Rimu. Njegov razrađeniji barokni stil bliži onom iz klasicizma Berninija proširio se u južnoj Holandiji preko njegovog brata Jeromea Duquesnoya (II) i drugih flamanskih umjetnika koji su studirali u njegovoj radionici u Rimu, kao što su Rombaut Pauwels i možda Artus Quellinus stariji. 18][19]

Najistaknutiji vajar bio je Artus Quellinus Stariji, član porodice poznatih vajara i slikara, te rođak i majstor drugog istaknutog flamanskog vajara, Artusa Quellinusa Mlađeg. Rođen u Antwerpenu, proveo je neko vrijeme u Rimu gdje se upoznao s lokalnom baroknom skulpturom i skulpturom svog sunarodnjaka Françoisa Duquesnoya. Po povratku u Antverpen 1640. sa sobom je doneo novu viziju uloge kipara. Kipar više nije trebao biti ornamentalist, već tvorac totalnog umjetničkog djela u kojem su arhitektonske komponente zamijenjene skulpturama. Crkveni namještaj postao je povod za stvaranje velikih kompozicija, uklopljenih u unutrašnjost crkve.[4] Od 1650. nadalje, Quellinus je 15 godina radio na novoj gradskoj vijećnici Amsterdama zajedno sa vodećim arhitektom Jacobom van Campenom. Sada nazvana Kraljevska palata na brani, ovaj građevinski projekat, a posebno mermerni ukrasi koji su on i njegova radionica proizvodili, postali su primer za druge zgrade u Amsterdamu. Tim vajara koji je Artus nadgledao tokom svog rada na amsterdamskoj gradskoj vijećnici uključivao je mnoge vajare, uglavnom iz Flandrije, koji će sami po sebi postati vodeći kipari, kao što su njegov rođak Artus Quellinus II, Rombout Verhulst, Bartholomeus Eggers i Gabriël Grupello i vjerovatno također Grinling Gibbons. Kasnije će širiti njegov barokni idiom u Holandskoj Republici, Njemačkoj i Engleskoj.[20][21] Drugi važan flamanski barokni vajar bio je Lucas Faydherbe (1617-1697) koji je bio iz Mechelena, drugog važnog centra barokne skulpture u južnoj Holandiji. Usavršavao se u Antwerpenu u Rubensovoj radionici i odigrao veliku ulogu u širenju visokobarokne skulpture u južnoj Holandiji.[22]

Dok je južna Holandija u drugoj polovini 17. veka bila svedok naglog pada nivoa proizvodnje i ugleda svoje slikarske škole, skulptura je zamenila slikarstvo po važnosti, pod impulsom domaće i međunarodne potražnje i masovne, visoke kvalitetan rezultat brojnih porodičnih radionica u Antwerpenu. Konkretno, radionice Quellinusa, Jana i Robrechta Colyn de Nole, Jana i Cornelisa van Milderta, Hubrechta i Norberta van den Eyndea, Petra I, Petra II i Hendrika Fransa Verbrugghena, Willema i Willema Ignatiusa Kerricxa, Pietera Scheemaeckersa i Lodewijka Willemsena producirali su širok raspon skulptura uključujući crkveni namještaj, pogrebne spomenike i skulpture malih razmjera izvedene u slonovači i izdržljivom drvetu kao što je šimšir.[17] Dok je Artus Quellinus Stariji predstavljao visoki barok, bujnija faza baroka koja se naziva kasni barok započela je od 1660-ih. Tokom ove faze radovi su postajali sve teatralniji, manifestirani kroz religiozno-ekstatične predstave i raskošne, upadljive dekoracije.